خاک بستر کشت گل ها

خاک اولیه (خاک معمولی و یا خاک باغچه) که جهت تهیه مخلوط به کار می رود، باید از قشر سطحی خاک برداشت شود. این خاک دارای مواد غذایی کافی است و غالباً از نظر فسفر و پتاسیم غنی می باشد. اگر یک چنین خاکی مدتی قبل از به کار بردن در محلی از باغ انباشته شود به تدریج عاری از بذور علف های هرز می شود. خاک اولیه نباید دارای مواد قابل جذب فراوان باشد. در بسترهای کاشت گل های یکساله و همچنین در بستری که گل های شاخه بریده پرورش داده می شود، معمولاً خاک دارای مواد زیادی است که می تواند در بعضی از مراحل پرورش گیاهان گلدانی مسمومیت ایجاد کند. بنابراین از به کار بردن اینگونه خاک ها باید اجتناب شود.

اکنون استفاد از تورب در بسیاری از گلخانه ها معمول شده است. همراه تورب در بسیاری از فراوارده های تجاری، مواد معدنی مانند ازت، فسفر و پتاسیم وجود دارد. از این مواد که دارای حد متعادلی از مواد معدنی قابل جذب می باشند، در بعضی حالات برای مخلوط خاک گلدان استفاده می شود. تورب را می توان با ماسه به نسبت حجمی 50 درصد تورب و 50 درصد ماسه مخلوط کرد و آن را برای کاشت بسیاری از گل های گلدانی به کار برد؛ منتها چون چنین مخلوطی در حقیقت یک خاک سبک فاقد مواد غذایی است و در برنامه کودپاشی و آبیاری آن باید دقت بسیار کرد.

بطور کلی نوع خاک در خواص کمی و کیفی گیاهان زینتی تأثیر مهم و بارزی می گذارد. مثلاً کاشت ژربرا در مخلوط 50 درصد تورب و 50 درصد ماسه باعث تسریع رشد و نمو و گلدهی این گیاه می شود، همچنین اندازه گلبرگ ها به دو برابر افزایش می یابد، رنگ برگ ها به سبز تیره می گرایند و ساقه گلدهنده ضخیم و طویل می شود، تعدا گل آنها افزایش می یابد و اندازه گل ها تقریباً به دو برابر می رسد.

همچنین از کاشت بگونیا رکس در مخلوط ماسه و تورب (نسبت حجمی 50 درصد ماسه و 50 درصد تورب) و مقایسه آن با گیاهانی که در مخلوط های معمول کشت می شوند، نتایجی نظیر درشتی برگ، تغییر رنگ برگ ها و زیباتر شدن آنها حاصل شده است.

خاک گلدان از نظر بافت و از لحاظ خواص شیمیایی در مورد تمامی گیاهان زینتی یکسان نیست. بعضی از گیاهان گلخانه ای به خاک سبک شنی احتیاج دارند مانند کاکتوس ها و برخی از گیاهان زینتی پیازی. گیاهانی دیگر نظیر میخک در خاک نسبتاً سنگین رشد و نمو بهتری نشان می دهند و شاخه های گل آنها محکم تر و دوام آنها بیشتر می شود.

مخلوط خاک در مجموع باید دارای ساختمان خوبی باشد به نحوی که آب بتواند به راحتی در آن نفوذ کند و تخلخل آن به وضعی باشد که اشتباهات آبیاری به سهولت جبران شود. مخلوط خاک را باید به نحوی تهیه کرد که خاک در نتیجه آبیاری پی در پی متراکم نشود و سطح خاک سله نبندد. از متراکم شدن خاک گلدان به هر نحو باید جلوگیری کرد.

خاک بستر کشت گل ها در خارج از خانه

یک خاک عمیق، حاصلخیز و عاری از بذر علف های هرز برای کاشت گل ها مناسب است. چنین خاکی دارای بافت متوسطی است. اگر خاک سنگین باشد باید با اضافه کردن ماسه و یا شن ریز و مواد آلی نظیر کود دامی پوسیده و یا خاک برگ پوسیده تغییراتی در آن به وجود آوریم.

اگر خاک بستر کشت گل ها دارای سنگریزه زیاد و یا بذر علف های هرز بوده یا خیلی سنگین و غیرقابل استفاده باشد، باید تا عمق 20 سانتیمتر به کلی آن را برداشت و یک خاک خوب حاصلخیز جانشین آن کرد. به علاوه باید متوجه بود خاکی که از بیرون به باغ وارد می شود دارای بافت مناسب و عاری از بذر علف های هرز باشد.

در خاک های متراکم، تهویه و نفوذپذیری کاهش می یابد و ریشه گل در چنین شرایطی رشد و نمو نمی کند. اگر خاک بستر کشت گل ها تعویض نمی شود، در این صورت باید ابتدا علف های هرز و باقی مانده گل های سال گذشته را جمع آوری کرد، سپس مواد آلی کافی مانند کود پوسیده دامی به میزان 5 تا 10 کیلو در متر مربع، در سطح خاک پخش کرد و آن را بیل زد. بعد از چند روز با شن کش سطح خاک را صاف کرده، مجدداً کلوخ ها و مواد درشت آن جمع آوری می شوند، به نحوی که سطح خاک کاملاً نرم و یکنواخت و صاف شود. بعد از کاشت نشا گل ها از مواد آلی نظیر خاک برگ و یا کودی که یاقی مانده است، استفاده کره، این مواد را در سطح خاک پخش می کنند. این مواد آلی به ضخامت چند سانتیمتر در سطح خاک ایجاد یک نوع مالچ می کند که در نتیجه آن تهویه و نفوذپذیری و قدرت نگهداری آب در بستر گل ها بیشتر می شود. گیاهان کاشته شده در چنین خاکی در مقابل گرما و خشکی مقاومت کرده، رشد و نمو خوبی می کنند و گل فراوان می دهند.